Alice, vrijwilligster bij Sensoor
Terwijl ik op de bank zit, kijk ik naar buiten. Het is een alweer een grijze dag, ik zie alleen maar grijze wolken en ik merk aan mezelf dat ik snak naar licht en zon. En dan, héél voorzichtig, breekt het zonnetje door. Wat is dat elke keer toch wonderlijk, dat licht zo veel teweeg kan brengen. Het doet veel met mijn gevoel, mijn stemming en ik weet van gesprekken bij Sensoor, dat dit voor veel mensen geldt.
Er zijn nog wat administratieve klusjes die ik af wil maken en daarna ga ik naar buiten, heerlijk. Meteen besef ik dat ik heel blij ben dat ik die mogelijkheid heb, maar dat er ook veel mensen zijn die aan huis gebonden zijn door lichamelijke gebreken, niet de mogelijkheid hebben om naar buiten te gaan, niet zelfstandig wonen, niet zelf mogen of kunnen beslissen wat ze gaan doen. Door mijn werk bij Sensoor voer ik talloze gesprekken met mensen die hierover vertellen, dat ze snakken naar ‘gewone’ dingen, contact, of zo maar even een wandeling, zelf iets ondernemen, maar dat dat niet meer gaat. Het is goed te realiseren dat veel ‘gewone’ dingen, die voor mij normaal zijn, voor veel mensen niet mogelijk zijn.
Die zonnige dag had ik de mogelijkheid om de fiets te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Ontbeten, lunch gemaakt en in een trommeltje gedaan, makkelijke kleren aan en gaan met die banaan. Wat was het heerlijk om in de frisse buitenlucht te zijn en het zonnetje voorzichtig te zien en te voelen.
Net als in het dagelijkse leven, is het verstandig om een route te bepalen. Eigenlijk vind ik het leuker om spontaan te beslissen waar ik naar toe ga, maar in dit geval had ik al iets in mijn hoofd. Na een half uur fietste ik toch ergens anders heen dan dat ik gepland had en ja, dat hoort gewoon bij mij: ik kan erg goed verdwalen. Nu is het natuurlijk niet echt verdwalen, want ik was nog redelijk in de buurt van mijn woonplaats. Toch moest ik even op het overzichtbord kijken van het fiets-knooppuntensysteem en daar bleek dat ik prima op route was. Wat een geruststelling!
Het was een feest om te zien hoe de natuur op springen staat, hoeveel sneeuwklokjes en krokussen er bloeiden en hoeveel struiken en bomen hun eerste bloesem lieten zien. Na een poosje kwam ik op een fietspad langs de bosrand, met uitkijk op een groot weiland en daar stond een bank. Ik ben gaan zitten en genoot van de rust en het weidse uitzicht.
Na een poosje kwam er een echtpaar langs, zij vroegen of ze erbij mochten zitten. ‘Natuurlijk mag dat, welkom’ zei ik. Er ontstond een leuk gesprek over alledaagse dingen. Over de kunst van het genieten van kleine dingen, die geen geld kosten, maar die je wel moet leren zien!
Voor mij zijn kleine dingen waar ik van geniet dat soort dingen: een spontaan gesprekje met een vreemde, een glimlach van een voorbijganger of een groet, het zien-ruiken-voelen van de natuur, een complimentje geven. Dat laatste is vooral zo leuk! Je zou het eens moeten proberen. Je zal verrast staan wat er dan gebeurt. Dan breekt de zon door!
Ik drink wat water uit mijn fles, zeg het echtpaar gedag en stap weer op de fiets. Ik voel dat dit een fijne dag gaat worden en met een glimlach op mijn gezicht vervolg ik mijn route.
Alice, vrijwilligster bij Sensoor
