DAG EN NACHT EEN LUISTEREND OOR

DAG EN NACHT

EEN LUISTEREND OOR

Marielle, 46 jaar

Ík ben niet eenzaam! Ik ben niet zielig en ik ben ook niet iemand die ergens om zal vragen. Nee ik ben een stoere, zelfstandige, spontane vrouw die al veertien jaar haar 16-jarige dochter alleen opvoedt. Ik werk al 10 jaar als zelfstandig ondernemer en sta nooit stil, ik ren, vlieg en wil vooral veel ondernemen. En toch voel ik me zo vaak alleen, afgesloten van de wereld.

Als ik daar ook maar iets over laat vallen in mijn omgeving, wordt er volmondig gereageerd met: Nee, dan kan niet! Jij bent niet eenzaam! Je bent spontaan, stapt overal op af en je bent altijd met van alles bezig. Slik, ok...vervolgens laat ik het onderwerp maar rusten. Eigenlijk schaam ik me dan vooral, wie ben ik om te klagen? Waarschijnlijk stel ik me gewoon aan, schop onder mijn kont verdien ik en vooral dankbaar zijn met wat er wel is.
 
Dit patroon herhaalt zich steeds weer en ik voel me steeds eenzamer worden. Het feit dat ik al 14 jaar single ben (en ik verwacht niet meer verliefd te worden) helpt ook niet mee. De terugkerende, goedbedoelde vraag ''Hoe kan het toch dat jij nog steeds single bent?'' komt hard binnen. Maar ik lach hem weg met de grap dat er gewoon geen leuke mannen zijn.
 
Veel van mijn 'vrienden' heb ik leren kennen doordat de kinderen met elkaar bevriend waren. Ondertussen zijn de kinderen tieners geworden, krijgen zelf andere vrienden en is dit contact verwaterd. Daarbij komt het dat je als single vrouw niet makkelijk een vriendschap met een koppel kunt onderhouden. Of er is een, vaak onbesproken, onzekerheid of jaloezie. Of het is gewoon makkelijker om met een ander stel wat te ondernemen, dan hebben de mannen ook wat aan elkaar. De single vriendinnen die ik in de loop der jaren heb ontmoet, met name om leuke dingen mee te ondernemen, hebben ondertussen een relatie gekregen wat onze vriendschap en uitstapjes heeft veranderd en verminderd.
Ja, natuurlijk heb ik ook op dating sites gestaan. Dit heeft me leuke ontmoetingen gebracht. Maar ik merkte uiteindelijk toch een soort scoringsdrang die het daten ongemakkelijk maakte en mij meer ontevredenheid dan plezier opleverde.
 
Ik wil geen medelijden of iemand die zegt hoe erg het is. Dan voel ik me nog kleiner en mislukt. Ik ben juist overtuigd van zelfliefde, eigen verantwoordelijkheid, de kracht van je gedachte en dus ook van wat je zelf creëert.
Dus doe ik wat ik altijd deed, ik hou mijn mond, glimlach, strek mijn rug en loop daadkrachtig de wereld in. Niemand die iets merkt, terwijl mijn leegte van binnen alsmaar groter wordt.
 
Marielle, 46 jaar